არნო ხიდირბეგიშვილი: რატომ აიგდეს სასაცილოდ საქართველოში აშშ-ის და ევროპის ლიდერები და რატომ „არ დაეხმარა“ რუსეთი სომხეთს აზერბაიჯანის წინააღმდეგ

რედაქტორისგან

არც სამხედრო, არც ფინანსური ძალა და არც მოწინავე ტექნოლოგიები არ დაეხმარა დასავლეთის პოლიტიკურ ხელმძღვანელობას საქართველოში გეგმების წარმატებით დასრულებაში. ან - საკუთარი უპირატესობის განცდამ, ან - ცალმხრივმა დასავლურმა განათლებამ შეუშალა ხელი ამერიკელ და ევროპელ ანალიტიკოსებს გამოთვალონ, რომ ივერია - ღვთისმშობლის პირველი წილხვედრი - საუკუნეების განმავლობაში განადგურების საფრთხის წინაშე იდგა, მაგრამ გადარჩა უძველესი კულტურის, მართლმადიდებლური სარწმუნოების, ერთმორწმუნე მეზობლის დახმარებითა და ღვთის წყალობით, ამიტომ მისი დამონება 21-ე საუკუნეში შეუძლებელია. „უნდა ვეყრდნობოდეღ საერთაშორისო სამართლის პრინციპებს და არა იმ წესებს, რომლებსაც მავანი სათავისოდ იგონებს. სწორედ ამაშია მსოფლიო წესრიგის სტაბილურობა... რა წესები, საიდან მოიტანეს?!” - აღშფოთებით აღნიშნა პუტინმა 7 სექტემბერს აღმოსავლეთის ეკონომიკურ ფორუმ-2022-ზე.

"მსოფლიო წესრიგი" - ზოგიერთ ქართველ პოლიტიკოსს, ამ სათაურით კისინჯერის წიგნიც რომ არ წაუკითხავს, უყვარს ჭკვიანური გამომეტყველებით ამის გამეორება. ბუფონებს, მათ არ ესმით, რომ ეს "მსოფლიო წესრიგი" ანგლო-საქსებმა მათ მიერ შექმნილი ერთპოლარული სამყაროს დასასაბუთებლად გამოიგონეს. დასავლელი პოლიტიკოსები უხეშად ცდილობენ შემოგაჩეჩონ თავიანთი წესები დემოკრატიის ანბანის სახით, ისევე როგორც მათი წინაპრები - მისიონერები - ატყუებდნენ ველურ ტომებს ბრჭყვიალა სამკაულებით, სანაცვლოდ ართმევდნენ მიწებს და უბედურებს მონებად აქცევდნენ.

თავი დავანებოთ დასავლეთზე მიყიდული „ახალი“ ქართველების კატეგორიას (რადიკალურ ოპოზიციას სააკაშვილის პარტია „ნაციონალური მოძრაობით“ ცენტრში; დასავლური პროპაგანდით მოჯადოებულებს, ზემოაღნიშნული ოპოზიციის ტელეკომპანიების - „მთავარის“, „პირველის“, „ფორმულას“ და კიდევ რამდენიმე წვრილფეხობის მეშვეობით; ელექტორატს, არასამთავრობო ორგანიზაციებსა და დასავლური ინსტიტუტებისა და ფონდების ფილიალებს - ომბუდსმენის აპარატს, სოროსის ფონდს, NDI-ს, IRI-სა და სხვებს) - ნებისმიერ ერს ყოველთვის ჰყავდა მოღალატეები. საქართველო, რომელიც თითქმის პირველ ადგილს იკავებს მსოფლიოში ერთ სულ მოსახლეზე დიდ მოღვაწეთა - პოეტებისა და მწერლების, სპორტსმენებისა და მეცნიერების, მხატვრებისა და არქიტექტორების, მეფეების, წმინდანებისა და სარდლების რაოდენობით, გორგასალის, აღმაშენებლის, თამარის, რუსთაველის, ილიასა და ვაჟა-ფშაველას სამშობლოს დღეს ჭკუას არიგებენ მისიონერი მენტორები ფოტიგა, კალიურანდი, ფონ კრამონი, ფონ დერ ლეიენი, კიზინგერი და კუბილიუსი. რატომ ვერ ამჩნევენ აშშ და ევროკავშირი, რომ მათი პოლიტიკოსებისა და დიპლომატების წყალობით მათ სასაცილოდ იგდებენ როგორც საქართველოში, ისე მთელ მსოფლიოში? შეხედეთ შარლ მიშელის, ჟიგიმანტას პავილიონის, დევიდ კრამერის და საქართველოში აშშ-ის ელჩის, კელი დეგნანის ნოტაციებს, რომლებიც ტყუილს ტყუილზე ფქვავენ და იუმორისტული კომიქსების პერსონაჟებივით სასაცილოები გახდნენ! ნუთუ ამერიკელები და ევროპელები, რომლებმაც შექმნეს დიდი მატერიალური სიმდიდრეები, იმსახურებენ ასეთ პოლიტიკოსებს, რომლებიც ყოველწლიურად „კნინდებიან“?! განა შესაძლებელია, მაგალითად, ზემოხსენებული ჰენრი კისინჯერი - და ამჟამინდელი სახელმწიფო მდივანი ენტონი ბლინკენი, გერჰარდ შრედერი - და ამჟამინდელი კანცლერი ოლაფ შოლცი, ჟაკ შირაკი - და ამჟამინდელი პრეზიდენტი ემანუელ მაკრონი ერთ დონეზე დავაყენოთ?!

საინტერესოა, რას გრძნობდნენ ზემოხსენებული დასავლელი მენტორები 22 სექტემბერს, როცა გაეროს 77-ე სესიაზე საქართველოს პრემიერ-მინისტრის, ირაკლი ღარიბაშვილის გამოსვლა მოისმინეს? აღტაცება და შური იგრძნეს იმის გამო, რომ პრემიერ ღარიბაშვილის გამოსვლა თავისი პათოსით იყო ამერიკული დემოკრატიის მამების - ფრანკლინის, ჯეფერსონის თუ ვაშინგტონის ღირსი? თუ ჩვენს დასავლელ „კეთილმოსურნე მეგობრებს“ სირცხვილი წვავდა, რადგან, უმეცრებისთვის დაფარული სარკაზმით, ღარიბაშვილის გამოსვლა იყო პოლიტიკური სატირის ბრწყინვალე მაგალითი, მწვავე საყვედური დასავლეთისთვის?

„გაერთიანებული ერების ორგანიზაცია შეიქმნა იმისთვის, რომ მომავალი თაობები ეხსნა ომის უბედურებებისგან და დაეცვა სახელმწიფოთა სუვერენიტეტი და ტერიტორიული მთლიანობა. ეს ჩვენი ვალია და დაპირება“, - ქართველი ღარიბაშვილის ეს სიტყვები შესანიშნავ ინგლისურ ენაზე, სინამდვილეში, საყვედური იყო დასავლეთისთვის, რომ ქართველი სტალინის მიერ, ჩინეთის, აშშ-სა და დიდი ბრიტანეთის მაშინდელ ლიდერებთან ერთად მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ შექმნილმა ორგანიზაციამ არ შეასრულა თავისი ფუნქცია, რადგან კიდევ არის ომები მსოფლიოში, თუმცა საქართველოს კვლავაც გულწრფელად ეიმედება კოლექტიური დასავლეთის და სჯერა, რომ იგი „საერთაშორისო პარტნიორებთან თანამშრომლობით ყველა შესაძლებლობას იყენებს მშვიდობის სფეროში პროგრესის მისაღწევად".

2008 წლის აგვისტოს შემდეგ საერთაშორისო საზოგადოებამ „აღიარა რუსული აგრესია“, აღნიშნა ღარიბაშვილმა, თუმცა „ჩვენ ვისწავლეთ, რომ მსოფლიოს დემოკრატიებმა ერთად უნდა იმუშაონ, რათა უზრუნველყონ თავისუფლებისა და მშვიდობის გამარჯვება“. საქართველოს პრემიერ-მინისტრის ეს მშვენიერი, ქართული სადღეგრძელოების მსგავსი სიტყვები, ფაქტობრივად, კვლავ საყვედურს გულისხმობდა: „რატომ არ გაერთიანდა კოლექტიური დასავლეთი საქართველოს გარშემო 2008 წელს, როგორც ახლა გაერთიანდა უკრაინის გარშემო? ამერიკულმა გემმა საქართველოს პამპერსები ჩამოუტანა, აშშ კი უკრაინას „HIMARS“-ებით ამარაგებს! რატომ არ გამოუცხადა კოლექტიურმა დასავლეთმა რუსეთს თუნდაც ერთი სანქცია აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთისთვის, ხოლო ყირიმისა და დონბასისთვის 11 ათასი სანქცია დააწესა? რატომ არ შეაჩერა მაშინ აშშ-მა თავისი მარიონეტი სააკაშვილი (პირიქით, დამნაშავეს „დემოკრატიის შუქურა“ უწოდეს!) და საქართველოს რუსეთის წინააღმდეგ დამღუპველი ომისკენ უბიძგა?

ღარიბაშვილმა ჩამოთვალა რეიტინგები - კანონის უზენაესობა, ბიუჯეტის გამჭვირვალობა, ეკონომიკური თავისუფლება, უსაფრთხოება და სხვა, რომლებშიც საქართველო ლიდერობს მსოფლიოში, აღმოსავლეთ ევროპასა და ცენტრალურ აზიაში; ღარიბაშვილმა ხაზგასმით აღნიშნა, რომ საქართველო უსწრებს ევროსაბჭოს 12 რეკომენდაციის - „პრიორიტეტების“ განხორციელებას: „გაძლიერებული ევროატლანტიკური და ევროპული ინტეგრაცია არის ჩვენი გზა ევროპელი ხალხების ოჯახში დასაბრუნებლად, რომელთანაც ჩვენ ვიზიარებთ ისტორიას, კულტურას და, რაც მთავარია, ღირებულებებს. ამ მიზნებისადმი ერთგულება ეფუძნება განხორციელებულ ქმედებებსა და რეალურ შედეგებს, მათ შორის ასოცირების შეთანხმებას, ღრმა და ყოვლისმომცველ თავისუფალი ვაჭრობის ზონას და უვიზო რეჟიმს ევროკავშირში“, - აცხადებს ღარიბაშვილი, მაგრამ ყველას, ვისთვისაც საკითხი ნათელია, ცხადად ესმის ქვეტექსტი - აქაოდა, ევროკავშირმა, რომელიც ორმაგი სტანდარტებითა და ანტიპათიით ხელმძღვანელობს მილიარდერი და ქველმოქმედი ბიძინა ივანიშვილის, მმართველი პარტია „ქართული ოცნების“ დამფუძნებლის მიმართ, საქართველოს არ მიანიჭა გაწევრებისთვის კანდიდატის სტატუსი, როგორც „ასოცირებული ტრიოს“ სხვა ორ წევრს, უკრაინასა და მოლდოვას, რომლებიც საგრძნობლად ჩამორჩებიან საქართველოს ყველა კრიტერიუმით, იქნება ეს დემოკრატია, რეფორმები თუ კორუფციის წინააღმდეგ ბრძოლა.

ღარიბაშვილი ირიბად განმარტავს საქართველოს ამჟამინდელი ხელისუფლების მიმართ დასავლეთის მტრობის მიზეზებს: „მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ქვეყნის ტერიტორიის 20 პროცენტი უწინდებურად ოკუპირებულია რუსეთის მიერ, ჩვენ არ ვაძლევთ საშუალებას ამ რთულ გამოწვევას, ჩვენი არსი განსაზღვროს. სწორედ ამ მიზეზით, ჩვენ ვაგრძელებთ შეჯიბრს უმაღლეს წონით კატეგორიაში და მუდმივად ვცდილობთ ჩვენი წვლილი შევიტანოთ საერთაშორისო თანამეგობრობის მუშაობაში“. ამით ღარიბაშვილი შემდეგს გულისხმობს: „მიუხედავად იმისა, რომ აფხაზეთი და ცხინვალის რეგიონი აღიარებულია რუსეთის ფედერაციის მიერ დამოუკიდებელ რესპუბლიკებად, ქართული ოცნების ხელისუფლებამ კატეგორიული უარი თქვა საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობისა და სუვერენიტეტის აღდგენის სამხედრო სცენარზე; „ქართული ოცნების“ მთავრობამ, ყოფილი პრემიერ-მინისტრის ივანიშვილის ინიციატივის წყალობით, აღადგინა რუსეთთან ვაჭრობა, ტურიზმი, სატრანსპორტო კავშირები და ჰუმანიტარული კონტაქტები, შეინარჩუნა რუსეთის მოქალაქეებისთვის უვიზო მიმოსვლა, რითაც ქვეყანა ეკონომიკურ კოლაფს გადაურჩა; და რაც მთავარია, დასავლეთისა და უკრაინის მხრიდან უპრეცედენტო ღია ზეწოლის მიუხედავად, საქართველომ კატეგორიული უარი თქვა რუსეთის წინააღმდეგ მეორე ფრონტის გახსნაზე გუდაუთასა და ჯავაში რუსეთის სამხედრო ბაზებზე თავდასხმით. მაგრამ ჩვენ არ ვწვრილმანდებით დასავლეთივით, რომელმაც ამისთვის ურჩი საქართველოს დასასჯელად, შვეიცარიულ ბანკ „Credit Suisse“-ში მეცენატი ივანიშვილის ანგარიშებიდან ასობით მილიონი დოლარის კონფისკაცია მოახდინა! საქართველო ერთადერთი ქვეყანაა რეგიონში, სადაც ივანიშვილის წყალობით 2008 წლის შემდეგ ომი არ ყოფილა, ამიტომ ჩვენ ვხელმძღვანელობთ უმაღლესი ღირებულებებით, რაც ეროვნული ინტერესებია“, - აი რას ნიშნავდა სინამდვილეში ღარიბაშვილის სიტყვები.

გაერო-ს ტრიბუნიდან ღარიბაშვილმა დასავლეთს შეახსენა წარმატებული მედიატორული მისია, რომელიც საქართველომ იკისრა სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის, ასევე ისეთი რამ, რის შესახებაც დასავლეთი ამჯობინებს დღეს არ ახსენოს. ღარიბაშვილმა გაიხსენა „შავი ზღვის რეგიონული უსაფრთხოების არქიტექტურა“, რომელმაც აზრი დაკარგა უკრაინის ომის დაწყების შემდეგ; ღარიბაშვილმა დასავლეთს შეახსენა ავღანეთში ქართული კონტიგენტის დანაკარგები, რომლებმაც აზრი დაკარგეს მას შემდეგ, რაც თალიბებმა კალაშნიკოვის ავტომატებით აშშ და ნატო იქიდან გააძევეს. და, მიუხედავად ყველა შეურაცხყოფისა, რომელიც უკრაინამ მიაყენა საქართველოს (დაწყებული მაღალ სახელისუფლებო თანამდებობებზე სააკაშვილის დანიშვნიდან და დამთავრებული უკრაინის ელჩის გაწვევით და საქართველოს წინააღმდეგ სანქციების სიის შედგენით, რომელშიც მოხსენიებული არიან ივანიშვილი და მსხვილი ქართველი ბიზნესმენები), ღარიბაშვილმა მაინც განაცხადა - "საქართველო დღეს უკრაინის გვერდით დგას!" და შეახსენა დასავლეთს საქართველოს მხრიდან უკრაინის უწყვეტი მხარდაჭერა (1000 ტონა ჰუმანიტარული ტვირთი, 32000 უკრაინელი ლტოლვილის საცხოვრებლით უზრუნველყოფა და ფინანსური დახმარება, 1500 სკოლის მოსწავლე, რომლებიც ქართულ სკოლებში სწავლობენ, ასევე 400 საერთაშორისო რეზოლუცია უკრაინის მხარდასაჭერად, რომელსაც საქართველო შეუერთდა).

თუმცა დასავლეთი ვერ გაიგებს და ვერ დააფასებს კავკასიურ კეთილშობილებას, ისევე როგორც ვერ ხვდება რუსეთის პრეზიდენტის ქმედებებს აზერბაიჯანსა და სომხეთს შორის ბოლო საბრძოლო შეტაკებების დროს! მართლაც, რატომ არ დაეხმარა რუსეთი სომხეთს აზერბაიჯანის წინააღმდეგ - არ იჩქარა ორგანიზაციის წევრის - სომხეთის წინაშე “ОДКБ"-ს ფარგლებში ნაკისრი ვალდებულებების შესრულება, და კონფლიქტური სიტუაციის პოლიტიკური და დიპლომატიური გადაწყვეტისკენ მოუწოდა?

უპირველეს ყოვლისა, მხარეთა ორმხრივი ბრალდებების გათვალისწინებით, მოსკოვს უნდა დაედგინა ინციდენტის ნამდვილი მიზეზები, რისთვისაც ადგილზე გაგზავნა “ОДКБ“-ს სადამკვირვებლო მისია; მეორეც, აზერბაიჯანი არის საბჭოთა კავშირის ყოფილი ქვეყანა და რუსეთის ტრადიციული პარტნიორი კასპიის ზღვაში, მოძმე ხალხი, რომელიც ოდესღაც უკვე დაზარალდა ერთი, აწ გარდაცვლილი, სსრკ-ის ხელმძღვანელის არაშორსმჭვრეტელობისა და აჩქარების შედეგად, პუტინი კი არ აპირებს წინამორბედების შეცდომების გამეორებას. დარწმუნებული ვარ, პუტინის რუსეთი არ გამოიყენებს ძალას საქართველოს წინააღმდეგაც, თუმცა ის ასევე არ არის “ОДКБ“-ს წევრი, როგორც აზერბაიჯანი. პუტინის წყალობით, კონფლიქტი მაშინვე შეწყდა და გადავიდა ცეცხლის შეწყვეტის რეჟიმზე, რისთვისაც აზერბაიჯანის პრეზიდენტმა მადლობა გადაუხადა რუსეთის პრეზიდენტს „სწრაფი რეაგირებისთვის“ სამარყანდში შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაციის სამიტის ველზე. „დაახლოებით ორი დღე-ღამეა ცეცხლის შეწყვეტა დაცულია. ეს იმაზე მეტყველებს, რომ არც სომხეთს და არც აზერბაიჯანს არ ჰქონდათ განზრახვა, განეხორციელებინათ ფართომასშტაბიანი ესკალაცია“, - განაცხადა პრეზიდენტმა ალიევმა 16 სექტემბერს. თუმცა 18 სექტემბერს აშშ-ის წარმომადგენელთა პალატის სპიკერის, ნენსი პელოსის ერევანში ვიზიტის შემდეგ, სადაც მან მკაცრად დაგმო „აზერბაიჯანის უკანონო და სასიკვდილო თავდასხმები სომხეთის ტერიტორიაზე“, პრეზიდენტმა ალიევმა შეცვალა მშვიდობიანი ტონი: „ვერავინ და ვერაფერი შეგვაჩერებს! ვერავის ზარი, განცხადება, ვერანაირი ინიციატივა ვერ შეგვაჩერებს! ჩვენ საკუთარ მიწაზე ვართ და მას ვიცავთ... სომხური ლობის მხარდაჭერით ერევანში აშშ-ის კონგრესის წარმომადგენელთა პალატის სპიკერის ნენსი პელოსის ვიზიტი მოეწყო. მიღებული თანხის სანაცვლოდ მან არაფერი გააკეთა, გარდა იმისა, რომ იქ ნიანგის ცრემლები დაღვარა!“, - განაცხადა ალიევმა 21 სექტემბერს ლაჩინში.

პუტინი, რომელიც განჭვრიტა აშშ-ის მხრიდან სომხეთის ფორმალური მხარდაჭერა, სხვაგვარად მოიქცა - მან თავი შეიკავა სამხედრო ჩარევისგან და აზერბაიჯანსა და თურქეთთან სამხედრო კონფლიქტის ნაცვლად (უკრაინასთან ომთან დამატებით) გააფართოვა ანტიდასავლური კოალიცია აზერბაიჯანის და მისი ერთგული მოკავშირის - თურქეთის ხარჯზე. სწორედ ამას ეწოდება პოლიტიკური მასტერკლასი, რომელიც პუტინმა დასავლეთს ჩაუტარა, და დროა, კოლექტიურმა დასავლეთმა უარი თქვას პრინციპზე "ძალას ჭკუა არ სჭირდება", მით უმეტეს, რომ ძალაც ეწურება...